असंच काहीसं.., सुचलेलं.. (2)

किती छान असतं नाही प्रेमात पडणं!!...

.. कुठल्यातरी कारणावरुन पहिले ओळख होते.., मग ‘formal’ मैत्री. बोलण्यातून त्या फॉर्मलिटीत एक ‘कम्फर्टनेस’ येतो... मग हळुहळू संवादाचे विषयही वाढत जातात... एकमेकांचे विचार कळू लागतात.., ते काहीसे जुळू लागल्यावर मग आपसूकच थोडासा इंटरेस्ट वाढू लागतो...

..मग ती मैत्रीही ‘informal’ची वाट धरते.., त्या वाटेवरुन जाता-जाता चेष्टा-थट्टामस्करीची छानशी सोबत मिळते.. हे सोबती मैत्रीला आणखी काहीसं तरल करतात... मग संवादही अधिकाधिक वाढतो.. एकमेकांना थोडेसे आणखी जवळून ओळखायला लागतो.., आणि म्हणूनच की काय संवादासोबत काहीसे वादही झडायला सुरु होतात...

... मग मैत्री जसजशी मुरु लागते तसतसा वाद घालणं आणि वाद मिटवणं हा तिचा जणु ‘फिटनेस स्पोर्ट’ बनून जातो.., मग हा खेळ खेळता-खेळता समोरच्याची मतं जरी न पटणारी असली तरी तो आपल्याही मतांचा आदर करणारा आहे, हे एकदा का त्या खेळाडूद्वयींना कळलं की, ‘व्यक्तिमत्व विकास’ व्यवसायातला ‘खेळांचे फायदे’मधला फायदा क्र.-३) खेळाडूंमध्ये संघभावना निर्माण होते. त्यांच्यात सांघिक वृत्ती जोपासली जाते...

... (आयुष्यभराची मैत्री जी म्हणतात ना ती अशीच होऊन जाते.., आपोआप.., आपल्या नकळतच!!... सुरुवातीला आपण ती जोपासतो., नंतर तीच आपली निगा राखते)...

... मग त्या मैत्रीचं स्वतःमध्येच एक छानसं नातं तयार होतं.. जणु ती आपल्या आयुष्याची एक वहिवाटच बनून जाते... ते नातं इतकं छान ट्युन होतं की.., एखाद्या अवचित क्षणी कुठल्याशा सुप्त आकर्षणाची जोड मिळताच ते अधिकाधिक बहरतं.. त्याचा दरवळ इतकाss स्निग्ध होतो की.., हळुवारपणे..अलगदच.., मैत्रीचं पुढलं पाऊल पडतं...

मग तेव्हा, 'बडे अच्छे लगते है.., ये धरती, ये नदियॉं, ये रैना, और.., तुम' हे आपसूकच ओठी रुणुझुणून जातं.. तर कधी 'किती बोलतो आपण दोघे, तरी बोलणे राहून जाते.. तुझ्या नि माझ्या या नात्याचे नाव सांगणे राहून जाते', असं म्हणत असतानाच, 'तू असतीस तर झाले असते, गडे, उन्हाचे गोड चांदणे', यांतलं छानसं कल्पनासुखही अनुभवून घेतो.. या कल्पनेच्या प्रवासात मग 'तुमको देखा तो यह खयाल आया, के, जिंदगी धूप तुम घना साया..'.., आश्वस्त करतं मनाला.. एक वेगळाच दिलासा देऊन जातं..

असंच काहीसं.., सुचलेलं..