कधीतरीच...

 काहीतरी घडतं

आजुबाजुला - कुठेतरी

केव्हातरी - कधीतरी...

...

ऐकणं होतं, बघणं होतं,

अनुभवणं होतं, सोसणंही होतं...

आणि अचानक थरथरू लागतं

मनातलं पान..

बिथरू लागतं जागच्या जागी..

आवेग जसजसा वाढू लागतो त्याचा,

तशी आजुबाजुने वेढलेली सर्व सुस्त आवरणं

गळून पडतात एकेक करून... 

खूप खोलवर दडलेलं काहीतरी 

उफाळून येऊ लागतं..

मनातल्या त्या पानावर मग सरमिसळ होते-

कल्पना - संकल्पना - अनुभव -

संस्कार - मतं - भावना -

आणि अशा कैक प्रवाहांची..

ओळखीचे - अनोळखी,

आकळणारे - न कळणारे -

असे कित्येक ओघ मिसळू लागतात

त्या पानावर...

सरते शेवटी वहीच्या कागदावर

काहीच थेंबांची शिंपडणी होते...

म्हणायला नवं सर्जनंच असतं ते;

पण तरीही सूक्ष्मसा आदिम गंध 

येतोच त्याला...

कुठल्याश्या निर्गुणाची सगुण प्रतिमाच

साकारली गेलीये की काय,

असाही भास होतो मग...

असं  बरंच काहीसं होत असतं,

लिहितेवेळी...

...

काहीबाही घडून येतं

आतल्या आत - कुठेतरी

केव्हातरी आणि..,

कधीतरीच!...