आज सक्काळ-सकाळी आभाळ खूपच दाटून आलं. हल्ली त्यालाही काही काळवेळ राहीली नाहीये. म्हणजे डिसेंबरात हवा सर्द होते, वातावरणात धुकं दाटतं, दुपारच्या हवेतही गारवा असतो; पण आकाशात काळे ढग निर्माण होऊन सलग दोन दिवस पाऊस अक्षरशः कोसळावा म्हणजे अजबच प्रकार झाला की! माणूस हा लहरी असतोच.., पण, बहुदा निसर्गही आता माणसाळलेला दिसतोय!.. पण बिचारा सूर्य त्यामुळे झाकोळला गेलेला. आता सूर्यालाही 'बिचारा' म्हणायला लागावं म्हणजे.., म्हणूनच कदाचित ब-याचजणांना त्या आभाळाचं वावगं असतं. आभाळ म्हटलं की अगदी नको-नको होतं त्यांना. पण तिचं तसं नाहीए.
.. 'ती'.., आपल्यासारखीच्चे. पण तिची कधीच तक्रार नसते त्याच्याबद्दल. एरव्ही रस्त्यावर कुठल्याही बाईकवीर-वीरांगनेने जराशी रॉंगसाईडने गाडी घातली रे घातली की हेल्मेटच्या काचेआडून अतिवक्र वळण घेतलेल्या भुवयांखालचे तिचे गुरगुरणारे टप्पोरे डोळे दाटलेल्या त्या आभाळाकडे पाहून साधे कुरकुरतही नाहीत. कुठलाही आवेश न आणता- आवेग न धरता फारच स्तब्धपणे पाहते ती त्या आभाळाकडे. त्यामागचं कारण विचारल्यावर काय तर म्हणे, ते आभाळ तिला संयम शिकवतं. संयम.., आणि आभाळ? असो. ज्याची-त्याची फिलॉसॉफी...
.. आज कधी नव्हे ते तिने स्वतःहून सुट्टी घेतलेली. नाहीतर रोजची तिची धावपळ अशी काही असते, की प्रश्नच पडावा, नक्की कोण कुणाच्या मागे धावतंय? ती घड्याळाच्या काट्यांप्रमाणे धावते की, काटेच 'सलाम मेमसाहब' म्हणत तास-मिनिट-सेकंदाचे ठोके तिच्यासाठी वेळच्यावेळी वाजवतात?!.. पण आज ती घरीच होती. आणि अनायसे आजच तिला संयम शिकविणा-या त्या काळ्याकुट्टं सावल्यांनीही आकाशात गर्दी केली होती. पण आजचं आभाळ तसं अन्प्लिझंटच होतं. आता सरप्राईजेस वगळता अवेळी घडणारी प्रत्येक गोष्ट सुखावहच कशी ठरेल? ती ही काहीशी नाराज झाली खरी. पण वेळ कुठलीही असो, कॉफीच्या भरगच्च मगासह रिकाम्या बाल्कनीतून वर, त्या आभाळाकडे एकटक पाहत बसणं, हा बाईसाहेबांचा मुळातलाच आवडता छंद. ..एरव्ही वेळेचं काटेकोर गणित मांडण्यात तिचा हात कुणीच धरु शकत नाही, हा भाग वेगळा. ..पण काय अजब कॉम्बिनेशन आहे ना!- भरगच्च कॉफीचा मग आणि रिकामी बाल्कनी- एकांत, सोबत एकटेपणा. पण या सा-याला छेद देत हातातली ती वाफाळणारी कॉफी मात्र नकळतच तिच्या श्वासांशी हितगुज करीत होती. बाय द वे, कॉफी आहे म्हटल्यावर तिचे घुटके घेत छानपैकी गुणगुणणं तर आलंच. पण मघाशी म्हटल्याप्रमाणे कुठलाही आवेश न आणता- आवेग न धरता ती तिच्याच धुंदीत- तिच्याच लयीत गुणगुणु लागली. तिच्या अगदी मनाजवळचं; नव्हे मनातलंच गाणं- 'हंss.. बडेs अच्छेss लगते है.., ये धरतीs ये नदीयॉंss ये रैनाss और..' .. 'काश, हे त्यालाही कळलं असतं तर..' , ती वर पाहून स्वतःशीच पुटपुटली.
.. निसर्ग बहुदा जास्तच माणसाळलेला दिसतोय. कारण, ती अगदीच सहज बोलून गेली.., वर मात्र आभाळंच अधिक दाटून आलं. ..
.. 'ती'.., आपल्यासारखीच्चे. पण तिची कधीच तक्रार नसते त्याच्याबद्दल. एरव्ही रस्त्यावर कुठल्याही बाईकवीर-वीरांगनेने जराशी रॉंगसाईडने गाडी घातली रे घातली की हेल्मेटच्या काचेआडून अतिवक्र वळण घेतलेल्या भुवयांखालचे तिचे गुरगुरणारे टप्पोरे डोळे दाटलेल्या त्या आभाळाकडे पाहून साधे कुरकुरतही नाहीत. कुठलाही आवेश न आणता- आवेग न धरता फारच स्तब्धपणे पाहते ती त्या आभाळाकडे. त्यामागचं कारण विचारल्यावर काय तर म्हणे, ते आभाळ तिला संयम शिकवतं. संयम.., आणि आभाळ? असो. ज्याची-त्याची फिलॉसॉफी...
.. आज कधी नव्हे ते तिने स्वतःहून सुट्टी घेतलेली. नाहीतर रोजची तिची धावपळ अशी काही असते, की प्रश्नच पडावा, नक्की कोण कुणाच्या मागे धावतंय? ती घड्याळाच्या काट्यांप्रमाणे धावते की, काटेच 'सलाम मेमसाहब' म्हणत तास-मिनिट-सेकंदाचे ठोके तिच्यासाठी वेळच्यावेळी वाजवतात?!.. पण आज ती घरीच होती. आणि अनायसे आजच तिला संयम शिकविणा-या त्या काळ्याकुट्टं सावल्यांनीही आकाशात गर्दी केली होती. पण आजचं आभाळ तसं अन्प्लिझंटच होतं. आता सरप्राईजेस वगळता अवेळी घडणारी प्रत्येक गोष्ट सुखावहच कशी ठरेल? ती ही काहीशी नाराज झाली खरी. पण वेळ कुठलीही असो, कॉफीच्या भरगच्च मगासह रिकाम्या बाल्कनीतून वर, त्या आभाळाकडे एकटक पाहत बसणं, हा बाईसाहेबांचा मुळातलाच आवडता छंद. ..एरव्ही वेळेचं काटेकोर गणित मांडण्यात तिचा हात कुणीच धरु शकत नाही, हा भाग वेगळा. ..पण काय अजब कॉम्बिनेशन आहे ना!- भरगच्च कॉफीचा मग आणि रिकामी बाल्कनी- एकांत, सोबत एकटेपणा. पण या सा-याला छेद देत हातातली ती वाफाळणारी कॉफी मात्र नकळतच तिच्या श्वासांशी हितगुज करीत होती. बाय द वे, कॉफी आहे म्हटल्यावर तिचे घुटके घेत छानपैकी गुणगुणणं तर आलंच. पण मघाशी म्हटल्याप्रमाणे कुठलाही आवेश न आणता- आवेग न धरता ती तिच्याच धुंदीत- तिच्याच लयीत गुणगुणु लागली. तिच्या अगदी मनाजवळचं; नव्हे मनातलंच गाणं- 'हंss.. बडेs अच्छेss लगते है.., ये धरतीs ये नदीयॉंss ये रैनाss और..' .. 'काश, हे त्यालाही कळलं असतं तर..' , ती वर पाहून स्वतःशीच पुटपुटली.
.. निसर्ग बहुदा जास्तच माणसाळलेला दिसतोय. कारण, ती अगदीच सहज बोलून गेली.., वर मात्र आभाळंच अधिक दाटून आलं. ..
