गर्द वृक्षाच्या निबीड शाखेत
निपचित पहुडलेलं एक पान,
अनाहूत स्त्रवावी त्याच्या पर्णरेखांतून
उष्ण रंगांची ओली सळसळ...
गच्च व्हावी शीर अन् शीर,
भेदावे सर्वच फाटे...
सुषिर होऊन प्राण श्वासावा
प्राणपणाने;
नि फाटून जावं
पडलेल्या सखोल चिरेतून आरपार...
मग पुन्हा तरारून यावं,
चिरांसहीत - खाचांसहीत
वळणदार रेघांसहीत
एकसंध प्राणासहीत
तल्लीन व्हावं,
व्यामिश्रतेच्या उष्ण रंगांत...
पानभर पसरावी
सजीव थरथर,
सशब्द व्हावीत पर्णकंपने...
ऐकताना भिन्न षड्ज,
गानसरस्वतीचा!
- चारुश्री
