स्वरार्घ्य

प्रातःषड्जा नमन करुनी

रिषभ-पहाट फुलताना

मंदमंदसा दरवळ येई

गंधार-पुष्प बहरताना..

जाग येतसे वसुंधरेला

अरुणकिरण शलाकांनी

मध्यम-नक्षी मोहक भासे

तीव्र-शुद्ध कवडशांनी..

मध्यान्हीच्या स्थिर समयी

अचल पंचम गूंजतसे

कातरवेळी अधीर धैवत

मनां हुरहूर लावतसे..

निषाद-रात्री नभीमंडपी

तारका लुकलुकताना

आठव होई दिनभराचा

सुरेल प्रवास तरळताना..

अखेर होई दर्शन 

त्या अथांग संगीत-सरितेचे

ब्रह्ममुहूर्ता समयी ती

भू-वरी ह्या विलसतसे..   

तिचे ओजस्वी रूप पाहतां 

चक्षु दिपती पळभरी 

अनेक जन्म घेऊनि परि

संगीत-साधना राहे अधुरी..

अशावेळी मी तिच्या किनारी

शांत बसुनि राहतसे..

तिचीच ओंजळ घेऊनि 

तिजला स्वरार्घ्य मी अर्पितसे..

 

- चारुश्री वझे

आभाळ आणि त्याची चांदणी

 आकाश निळे तो हरी

अन् एक चांदणी राधा

बावरी 

युगानुयुगिची मनबाधा

...

रात्रीच्या गडद निळ्या आभाळात चमचमणाऱ्या चांदण्या.. आणि त्यापासून थोडी दूर - थोडी अलिप्त अशी एक तारका.. तिचं चमचमणं - लखलखणं वेगळंय काहीसं.. ती लकाकते तेव्हा तिची आभा त्या निळ्या आभाळाहूनंही गडद निळी असते.. सावळ्याकडेच झुकणारी जणु!.. आणि तिचा प्रकाश?!.. फारंच स्तिमित करणारा आहे..

असं काय आहे तिच्या त्या प्रकाशात?.. 

म्हटला तर एकाक्षणी फारंच अवखळ वाटतो तो.., तर दुसऱ्या क्षणीच कुठलीशी हुरहुर पाझरून जातो.. समाधानाने ओथंबलेल्या उत्कट सुखाचं शुभ्रत्व असतं त्यात..; आणि तरीही एक सूक्ष्म हळवी सल हळहळते त्या शुभ्रतेतूनंच.. आणि मग विरघळून जाते चहुबाजुच्या गडद-सावळ्या आभेत.. नितळ - निरामय आनंदाचा उभार आहे त्या तरल प्रकाशात.., आणि वेदनेपलीकडची शांतताही स्थिर आहे त्याच तरलतेत..

या साऱ्या संमिश्रतेचं अतीव निर्मळतेने जतन करत ती तारका लुकलुकते आहे.. तिचा तो प्रकाश त्यामुळेच स्तिमित करणारा आहे. 
...
अशावेळी वर आभाळकडे बघताना फार प्रकर्षाने जाणवतं की, त्या विस्तीर्ण आभाळाच्या हृदयस्थ ती एकच चांदणी व्यापून राहिली आहे.. आणि चांदणीच्या त्या इवल्याश्या आभेत मात्र अवघं अवकाश भरून राहिलं आहे.. 

आकाश निळे तो हरी

अन् एक चांदणी राधा

बावरी 

युगानुयुगिची मनबाधा

...

( पु. शि. रेग्यांच्या या काव्यपंक्तींवरलं माझं हे स्वगत...)