Thursday, 26 July 2018

अवचित कधीतरी...


अवचित कधीतरी 
चहा छान जमून येतो..
नेमकं तेव्हाच रेडिओवर 
आवडीचं गाणं लागलेलं असतं..
खिडकीबाहेर आणि मनाआतही
संतत धारा बरसू लागतात..,
नि हवेची मंदशी झुळुकही
आणिक सुखावह वाटते त्यावेळी..
..
अवचित कधीतरी 
एकांतही असा हवाहवासा वाटतो..
...
 (1)

अवचित कधीतरी
तो थेंब होऊन ओघळतो
तिच्या खिडकीच्या गजांवरून..
अवचित कधीतरी
ती ही गंध होऊन दरवळते
त्याच्या अंगणातल्या ओल्या मातीतून..
..
अवचित कधीतरी
पावसालाही प्रेमात पडावसं वाटतं..
...

(2)
अवचित कधीतरी 
पाऊस असा काही बरसतो की,
सारं मळभ दूर होऊन जातं..
..
निरभ्र आकाश - नितळ झरा
शहारलेली हिरवळ - धुंद वारा..
..
अवचित कधीतरी 
नभीचं इंद्रधनु 
हळुच मनःपटलावरही उमटतं..
...

(3)
अवचित कधीतरी
ती पावसात भिजते..
चिंब..
..
अवचित कधीतरी
पापण्याही ओलावतात मग..
...

(4)
अवचित कधीतरी
आठवण येते..,
बराच वेळ रेंगाळते..
नकळत विरूनही जाते..
..
अवचित कधीतरी 
क्षणही काहीक्षण विसावतो..
...

(5)
अवचित कधीतरी 
तो भेटतो,
बोलतो,
हसतो, छानसा खळखळून..
..
अवचित कधीतरी
खर्चाच्या वहीत 'जमा' अशी नोंद झालेली असते..
...

(6)
अवचित कधीतरी
ती भेटते, 
बोलते,
हसते, छानशी खळखळून..
..
अवचित कधीतरी
उन्हालाही सावलीचा स्पर्श सुखावतो..
...

(7)
अवचित कधीतरी
शब्द मिळतात,
अर्थ सापडतात..,
कविताही सुचून जाते..
..
अवचित कधीतरी
मी ही व्यक्त होते,,
...

(8)
अवचित कधीतरी
आपसूक मागे सुटलेले बंध
अचानक समोर येतात..
आपसूकच मग पुन्हा जुळू लागतात..
..
अवचित कधीतरी 
आयुष्यंही नव्याने उलगडतं..
...
(9)
अवचित कधीतरी
मौनाची भाषा कळू लागते..
एकांत हळुहळु बोलू लागतो मग..
शांततेचंही सूक्ष्म संगीत ऐकू येऊ लागतं..
...
अवचित कधीतरी
मी माझ्यापाशी येते..
मी आणि माझी भेट हाते..
...
(10)

- 'श्री' उवाच

Tuesday, 3 July 2018

पाऊस असा रिमझिमतो...

कधी-कधी काहीतरी चुकतंयसं वाटतं.. निसटून चाल्लयसंही वाटतं.. पण ते मुद्दाम धरून ठेवावं असंही वाटत नाही.. कधी-कधी वाटतंही ते निसटू नये हातून म्हणून😁.. पण ब-याचदा 'Let it go'वालं फिलिंगच जास्त असतं..
.. पाऊस पडत असतानाही कधी-कधी काहीच घडत नाही. ना भरून येत, ना दाटून येत, ना गहिवरून ना उचंबळून येत.. कधी-कधी ही वरवरचीच शांतता असते. आतला कल्लोळ दडून बसलेला असतो कुठेतरी; किंवा जाणिवपूर्वक दडपून टाकलेलाही असतो.. तर कधी-कधी खरोखरंच शांत-स्तब्ध नजरेने आपण पाऊस पाहतो.. किल्मिषांचं जाळं नाही, नात्यातल्या उणी-दुणी नाहीत, उणिवांचा कुठलाच हिशेब नाही, आणि या अशा आठवांची कुठलीच सर नाही.. फक्त पाऊस पाहणं.. अशावेळी अगदीच नकळत हलकसं स्मितंही उमटतं गालांवर.. ते Candid clickने टिपून घ्यावसंही वाटत नाही तेव्हा आपल्याला.. कारण कुणीच नको असतं सोबत.. केवळ पाऊस आणि आपण.. त्याची ती रिमझिम बरसात आणि ती निमिषार्धात मनात साठवणा-या आपल्या पापण्यांची उघडझाप..
.. पाऊस अनुभवणं म्हणजे हेच असतं का?..  

सांजसखी

रंगताना रंग ओले रंगवेड्या नभावरी  पाहता श्रांत बैसते सांजसखी काठावरी पसरते भवताली  संध्यामग्न सायधुके  जळांत वाहून जाते  घनगर्द नवलाई उरता क...